martes, 29 de septiembre de 2009

ME, MYSELF AND I: Rama

Bada garaia Indiari buruz hitzegitekoa.

Egia esan astebete daramat hemen eta dagoeneko etxean bezala sentitzen hasi naiz. Sarrera hau lehenago idaztea gustatuko litzaidake, baina ez da posible izan. Ordenagailu aurrean jartzen nintzen bakoitzean idazteko 5000 gai etortzen zitzaizkidan burura (trafikoa, behiak, jendea, ofizina, etxea, janaria, pobrezia, beroa, rickshaw-ak...) eta ezin nituen guztiak idatzi. Beraz, gauza bat egingo dut, hasierako inpresio horiek alde batera utzi eta egunerokoan murgilduko naiz. Badaukat denbora bestelako guztiaz hitzegiteko.

Has gaitezen beraz joan den asteburuari buruz hizketan. Azken 10 egunak Durga jainkosaren omeneko festez josirik egon dira, eta atzo astelehena azken eguna zen, Ramak Ravana garaitu zueneko eguna. Historia polita da, baina ez dut orain idatziko, sarreraren bukaeran idatziko dut eta irakurri nahi duenak irakurri dezala.

Gauza da astelehena jai zela eta beraz 3 eguneko asteburua. Oraindik ez ditudanez indiarrak besterik ezagutzen hemen, leku ezberdinetara eraman naute 3 egunetan.

Larunbatean Hiteshekin bildu nintzen, eta Delhiko zentrura joan ginen, lehenik taxian eta ondoren metroan (Oasis bat Delhi erdian). India Gate, Connaught Place eta Palika Bazaar ezagutu nituen. Azken hontan pare bat erosketa egiteko parada ere izan nuen, eta 8€ tristeren truke 2 alkandora eta Ipod-arentzako kable bat erosi nuen.

Egun berezia zen larunbata, cricket partidu garrantzitsu bat zegoen jokoan hego afrikan, India VS Pakistan. 7 orduko partidua, eta ia ia osorik ikusi nuen, goizeko ordubiak arte. Egia esan, kirol nahiko interesgarria da cricket-a behin bere funtzionamendua ulertutakoan.

Igandean Utpalen txanda zen. Loto tenplura sartzen saiatu ginen, baina itxita zegoen, eta tenplu hinduista bat erakustera eraman ninduen. Bizitzan izan dudan esperientziarik antihigienikoena baina era berean zoragarria. Kale estu batzuetan zehar eraman ninduen, zapatak eta galtzerdiak erantzi eta zikin artean eta ehundaka jenderen bultzaden artean tenplu barrura sartu ginen. Hura zen jendetza! Denak abesten, errezuka, bultzaka... Egun berezia omen zen eta Durga jainkosari erregaloak eramaten zizkieten. Ikaragarria.

Gero mall batetara joan ginen. Ikaragarria da Indian nola joan zaitezkeen txirotasun gordinetik paradisu guztiz kapitalista batetara 100 metrotan. Bertan afaldu eta etxera. Aipatu beharra daukat, nahiko txokantea baitzen, haur batek ia kilometro oso batean zehar jarraitu ninduela eskean, goxoki batzuk eman nizkion eta pozik joan zen. Baina umeak eske etortzearen exagerazio bat da hemen, eta ezin diezu guztiei eman, eta hare gutxiago dirua (Inoiz ez dute beraientzako gordetzen).

Astelehenean Atulyarekin irten nintzen. Berriz ere loto tenpluan sartzen saiatu ginen. Berriz itxita. Beraz Qutab Minar ikustera joan ginen. Hau ere izugarria. Arratsaldea bertan pasa eta etxera.

Harriturik utzi ninduen tipo batek, berarekin argazkia atera ote nezakeen galdetu zidanean. Dirudienez, herrixketako jendea ez omen dago jende zuria ikustera ohitua.

Norbaitek galdetuko du ea zergatik ez dudan juergarik egin. Ba erantzun erraza dauka. Ezagutzen ditudan guztiak indiarrak dira, eta indiarrak ez dira oso festazaleak.

Orain beste 3 eguneko lana daukagu aurrean, eta ostegunean Albisu etorriko da bisitan, apartamentu berrira joan, eta hurrengo egunean Varanasirako bidea hartuko dugu. Ea hura nolakoa den.

RAMAREN GARAIPENA

Rama erregea, hinduismoaren pertsonaia handienetako bat da, Vishnu jainkoaren zazpigarren reenkarnazioa. Ramayana, liburu sakratua, bere bizipenen bilduma bat da.

Istorio batek dio, Rama 14 urteko exilioan bizi zela, Sitarekin ezkondu zela. Kontua da, Ravana, rakshasas deabruen erregea, bere emazte berriaz maitemindu zela, eta bera eskuratzeko edozer egiteko prest zegoela.

Hala, eskale moduan mozorrotu zen, eta Sitarengana joan zen diru eske. Ravanak, Sita dirua ematera zihoan momentuan, eskumuturretik heldu eta hegan eraman zuen.

Ramak hitz eman zuen Ravana hil eta bere emaztea berreskuratuko zuela, eta 10 egunen barruan bere helburua lortu zuen.

Hamargarren egun hontan hain zuzen, Delhin Ravanaren hiru deabruren irudi erraldoiak erretzen dira, garaipen hura ospatzeko. Tamalez ezin izan nuen momentu hori ikusi, jendez betetzen omen delako, eta estanpidak eta horrelakoak gertatu ohi direlako.

martes, 22 de septiembre de 2009

ME, MYSELF AND I: La odisea belga

Como ya indiqué en un post anterior, este post lo escribiré en castellano para que Carlos pueda leerlo.

Ya ha comenzado mi aventura en la India, y en estos momentos me encuentro escribiendo estas líneas desde las oficinas de Mondragon en Delhi. Son muchas las experiencias que he vivido en estos dos días, por lo que he decidido separarlos en dos posts. En este primero relataré mi odisea belga.

Como ya expliqué anteriormente, mi intención era pasar un día en Bruselas antes de partir hacia Delhi, y así poder tomar unas cervecitas con Carlos. Bueno, llegué a Bruselas, tome el tren, cogí el albergue y me junté con Carlos en centro de Grand Place. Y mira que casualidad, se celebraba el día de la movilidad, por lo que Bruselas estaba abarrotada de gente y con un ambiente increible.

Despues de tomarnos unas patatas con mayonesa y una salchica, y ver los puntos de rigor del centro de Bruselas, nos fuimos al Delirium Cafe (thanks Aranzegi), un bar con una selección de 2004 cervezas de todo el mundo, y donde la cosa se alargo un poco y terminamos vaciando unas 5-6 jarras de cerveza. Hablamos de todo, de Aalborg, de política, de literatura (Sí, literatura!), viajes, la vida en general... La verdad es que estuvo bien, incluso llegamos a socializar con algunos españoles que se sentaron al lado nuestro. En resumen, un buen día.

Los problemas vinieron la mañana siguiente, cuando me tocaba coger el avión a las 10 de la mañana. Me desperte, me duche, desayune, y fuí a la estación a por el tren, donde, torpe de mi (dicese torpe del resacoso medio-dormido de turno), me monte en el tren equivocado.

Allí aparecí, en medio de la nada, en una especie de parking de trenes y yo solo. Menos mal que fué entonces cuando apareció una pica que me dijo que tenía que ir andando con ella (por las vías del tren) hasta la siguiente estación, coger otro tren, y luego volver.

Llegamos a la siguiente estación, y el tren debía aparecer en 5 minutos. Pasaron los 5 minutos, 10 minutos, 15 minutos, y el tren no aparecía. Para entonces sabía que no llegaba al aeropuerto a tiempo, por lo que la pica (se porto muy bien la verdad) llamo a información y me consiguió el teléfono de los taxis.

Mientras yo llamaba al taxi, llegó el tren y la pica se fué en el. Para mi sorpresa, los taxistas no estaban dispuestos a venir a recogerme, por que al parecer, ellos solo trabajan DESDE el aeropuerto. Les ofrecí el doble de dinero, pero nada.

Pregunté a una señora de allí donde podría conseguir un taxi, pero no supo contestarme, y fue ahí cuando ya me desesperé del todo y me puse delante del primer coche que pasaba (Un negro con traje de colorines). Le dije que estaba desesperado y que le pagaría 20€ si me llevaba al aeropuerto (Que estaba a 2 kilometros, pero yo no sabía donde), dudó un momento, pero al final accedió.

Y pensaba que ahí terminaría mi aventura. Nada más lejos de la realidad.

Llegué al aeropuerto una hora antes de mi vuelo, y fuí a la consigna a por mis maletas. Estaba abierta.

Pregunté a un señor que andaba por ahí que como era eso, y me dijo que se los llevaban a una habitación al cabo de un tiempo, que tenía que llamar a un teléfono. Llamé y me dijeron que estaban en la otra punta del aeropuerto y que tardarían como 10 minutos en llegar. Casi lo mato.

El caso es que llegó, cogí mis maletas, y corrí lo más rápido que pude hacia la ventanilla de facturación. Llegué justo cuando estaban recogiendo y me dejaron facturar. El problema es que pesaron también mi equipaje de mano, y pesaba 10 Kg más de lo debido, pero que me cobrarían solo 5. Para entonces ya me daba igual, y le pregunte cuanto sería. 45€ me dijo.

Fuí a la ventanilla de pagos, me disponía a sacar mi billete de 50€, cuando me dijo que eran 225€!!! Le pregunté que como podía ser eso, que me había dicho el de facturación que serían 45€. Me contestó que sí, que eran 45€, pero 45€ por kilo. Saqué la tarjeta y pagué.

Monté en el avión y llegué a Delhi.
.
.
.
.
.
.
Esto paso en Europa.

martes, 15 de septiembre de 2009

ME, MYSELF AND I: Guztia prest!

Azkenean, atzerapen txikiren batekin lortu dut guztia loturik edukitzea!

Visatua eta bizilekua joan den astean lotzea lortu nuen, baina hegaldien asuntoa uste bainoi konplikatuagoa suertatu da. Gauzak gauza, igandean 14:00ak aldera Bruselasera abiatuko naiz, bertan gaua egiteko asmoz. Carlosekin (Aalborgeko lagun bat) juntatzeko asmoa daukat, beraz garagardo artean egingo dugu arratsaldea.

Hurrengo goizean, 10:00etan beste hegaldi bat hartuko dut, azken hau Delhira zuzen doana, eta nork daki han zer izango dugun zain. Ai ama! Hortik aurrerakoa oraindik ikusteko dago.

jueves, 10 de septiembre de 2009

ME, MYSELF AND I: News

Bai, badakit aspaldian ez dudala bloga eguneratu. Ez daukat aitzakiarik.

Azkenekoz bloga eguneratu nuenean San Fermin eguna zen, eta geroztik hamaika pasadizo bizi izan ditugu. Uztaila ohiko moduan joan zen, festaz festa, eta proiektuan lanean ibilitako neuronekin lanean jartzeko balio izan zidan, nekatuenak hil, eta besteak deskantsatzeko.

Oporrei dagokienez, beste behin hilabete etxetik kanpo egiteko aukera izan genuen, Oropesan lehenik, Maltan gero, berriz ere Oropesan amaitzeko.


Eta hemen dator zatirik garrantzitsuena. Dirudienez, "COWS"-en arrakastak Prantxixkarengan eragin handia izan zuen, eta prentsa arroxak behin eta berriro jarraitu du, psikosi puntu batetara iritsi arte. Hori dela eta, erretiro izpiritual bat hartzeko erabakia hartu du. Helburua, New Delhi. Ezaguna da Indian behiek gozatzen duten estatus berezia (sakratuak dira), eta datozen hilabeteetan "COWS"-eko lan talde osoa bertara joango da atal berriak ernaltzeko asmoz.

Oraingoz besterik ez. Visatua eta Bizilekua dagoeneko hartuak dauzkagu, Guest House moduko bat omen da etxea, gosari eta afari indiarrak barne. Esperantza daukat sukaldean aritzeko baimena izatea, ez nituzke 7 hilabeteak beherakoarekin igaro nahi.