ME, MYSELF AND I: Srinagar, Sonamarg & Pampore

Eta osorik itzuli ginen Srinagar-etik, nahiz eta hortarako 8 segurtasun kontrol inguru igaro behar izan genituen hegazkina hartu aurretik, eta hala eta guztiz ere, irudipena daukat hegazkinean bonba bat sartzeko gai izango nitzatekela.

Azkeneko sarreran aipaturiko goitizen guztiak ez dabiltza bide okerretik Kashmir deskribatzerako orduan. Ez dakit munduko lekurik ederrena izango den, baina hala izateko hamaika arrazoi bururatzen zaizkit.

Larunbat goizean abiatu ginen Srinagar aldera, eta hasiera batean bertako militar dentsitateak beldur antzerako bat sorrarazi arren, Dal lakura iritsi bezain laister desagertu zitzaizkigun gure kezka guztiak. Shikara batean lakua gurutzatu ondoren, laku erdian geldirik zegoen Tehran izeneko Houseboat bat alokatu genuen, 70 urte inguruko agure baten esku zegoena, eta Monzoor izan zen gure zerbitzari hurrengo 3 egunetarako.

Larunbatean lorategi mogolak ikusi genituen, eta mezkita bat edo beste, baina goiz etxeratu ginen hurrengo egunak zekarrena kontuan harturik. Afari kashmirtarra eman ziguten (ederra benetan!), eta ohera.

Srinagar ingurua Musulmanen eskutan dago, eta gehiengo handi bat musulmana da, bere ondorio guztiekin, onak(gehienak) eta txarrak. Izan ere, goizero, 5ak inguruan, lakuko mezkitako hotsek esnarazten gintuzten, horduko erreguetarako. Ez zen gaitz haundia izan ordea, goizeko 6:30etan merkatu flotantea ikustera joan nahi genuen eta. Merkatua ikusi eta Houseboat-ean gosaldu ondoren, Sonamarg ingurura joan ginen, himalayaren magalean, ponian igo eta bertako glaziarrak ikustera.

Sekula ez nintzen horrelako leku altu batean izan (4500m), eta egia esan, poniak utzi eta goruntz beste 200m igotzen saiatu ginenean, inoiz ez bezelako nekea somatzen nuen oxigeno faltagatik. Baina goraino iritsi ginenean pena merezi izan zuela garbi geratu zen.

Urri eta azaroko hilabeteak azafrana loratzen den garaia dira. Kashmir-go azafrana munduko famatuenetakoa da, eta gramo bakarragatik 350 rupia (5€ inguru) ordaintzen dira(azafran zelaietan, tartekaririk gabe). Igande goizean zelai horietara joan ginen, bertakoek azafrana nola jasotzen zuten ikustera, eta aipatu beharra daukat sekula baino arrotzago sentitu nintzela momentu hartan. Guztiek, 200 bat lagunek, beraien lana alde batera utzi eta guri begira jarri ziren, mamu bat ikusi izan balute bezala, baliteke askorentzat okzidental bat ikusten zuten lehendabiziko aldia izatea.

Izan ere, houseboat-aren jabeak aipatu bezala, gaur egun ez da turista asko ikusten inguru horietan, eta hori oso gogorra da orain dela 20 urte diru iturri handiena turismoan zeukan herrialde batentzat, nahiz eta garai latzagoak igaro izan dituztela aitortu zigun. Bere esanetan, 1995-eko bahiketen ondoren 8 urte pasa omen zituen inongo atzerritarrik ikusi gabe, ezta bat ere. Hala ere, orain bi aste Srinagar granadekin eraso zutela ere aitortu zigun, beraz ez dakit gauzak diruditen bezai lasai ote dauden.

Gatazkei buruz ezin dezaket iritzirik eman. Badirudi orain Indiako gobernuak laguntza handiagoa eskaintzen diela Kashmir-go hiritarrei, eta azken hauentzat erlijioa garrantzitsua den arren, goseak pisu handiagoa du, beraz Indiako gobernuaren alde egiten hasi direla esango nuke. Hala ere, bazirudien bertako hiritarrek ez zutela rol konkreturik gatazka hartan, Pakistan eta Indiaren arteko zerbait zela soilik, eta Kashmiritarrak tartean zebiltzan pelele txotxongilo batzuk besterik ez.

Laburbilduz, bidai ikaragarria, edonori gomendatuko nioken esperientzia, eta esanak esan, beste edozein hiriburu eurupearretan baino segurtasun falta handiagorik sentitu ez nuen leku bat.