COWS: 3.atala: Baserritik kanpo

Larunbat goiz hartan, Brauliok, Prantxixka bere Range Rover grisaren atzeko partean sartu zuen. Goiz osoa igaro zuen lan honetan, Prantxixkaren gorpua arrastaka eramanez.

Bazkalostean, "Fabada Litoral" platerkada on bat irentsi eta gero, Range Roverreko giltzari eragin eta baserriko pistan behera abiatu ziren. Prantxixka zorteko izan zen egun hartan, burua hainbat lasto-zakuren gainean geratu zitzaion eta inguruko paisaiak ikusteko aukera izan zuen, bizitzan aurreneko aldiz ikusten ari zen zelai berde, erreka eta mendi haiek. Liluraturik zegoen.

Prantxixka konturatu zenerako Range Roverraren gurpilak geldirik zeuden, eta kanpoan Braulioren ahotsa entzuten zen, baina ez zen bakarra. Beste emakume baten ahotsa ere entzuten zen, eta Prantxixkak pentsatzen zuen Romina izan zitekeela, baina ez, honek euskara garbian hitzegiten zuen, eta Rominak sekulako dominikar azentua zeukan.

-Ondo eongo al den?

-Lasai, jende profesionala gara eta badakigu zer egiten gabiltzan.

-Baino ikusiko al diñat berriro?

-Braulio, zure behia esku onetan uzten ari zara eta nahi duzunean etorri ahal izango duzu bisitatzera.

-Ta dirue?

-Esan bezala, joan den astean egin genizun transferentzia zure kontu korrontera, gehiagotan begiratu beharko zenuke.

-Bale, ordun noizbehinka eingo diñat bixitea, baino zeozer txarra gertau zaiola enteratzen banaun...

Prantxixka konfunditurik zegoen. Saldu egin al zuen Brauliok? Zertarako nahiko ote zuen emakume hark Prantxixka?

Atzeko atea ireki zenean, neska gazte bat azaldu zen. Ile beltza eta begi argiak zituen, berdeak edo. Beste bi gizon gerturatu eta prantxixka ohe-moduko tramankulu baten gainean jarri zuten, aurpegi goibela zeukaten, nortasun agiria egiten duten funtzionariek izaten dutena bezalakoa, eta inolako goxotasunik gabe, eraikuntza gris bateko sarrerako atea zeharkatu, korridore luze bat igaro, iskilara batzuk igo eta barrotedun ate baten atzera bota zuten. Argiak itzali, eta alde egin zuten bi gizonek.

Prantxixkak ez zekien zer egin, galdurik zegoen, barroteen artetik ihes egiten saiatu zen, baina bere burua ez zen hain tarte txikitik sartzen, burukadaka atea behera botatzen saiatu zen, baina ezer.

Halako batean, ahots bat entzun zuen, burukadak utzi eta itzuli egin zen.

-Muuuuuuuuuu (Nor da hor?)
-Muuu muuu muuuuuuuu mu (Alperrik zabiltza, ez duzu behera botako. Zu ere preso hartu zaituzte, ezta?)
-Mu, muuuuuu (Zer diozu? Nor zara?)
-Muuuuuu (Zu bezala, noizbait aske izan zen zezen bat naiz, Koxme dut izena)
-Muuu, mu, muuu (Aske? Non nago? Zer egingo didate?)
-Muuuuuuu (Lasai, hasieran gogorra da, baina ohituko zara)
-Muuuu, muuuuu (Ohitu? Zertara?)

Orduan, lehio bateko zirrikitu batetik sartzen zen eguzki izpi batetara hurbildu zen Koxme. Koala bat zen.